Ορισμός και Επιβαρυντικοί Παράγοντες
Η ρινοκολπίτιδα ή όπως αναφέρεται κοινώς η ιγμορίτιδα αποτελεί μία φλεγμονή της μύτης και των παραρρίνιων κόλπων. Συνήθως η ιγμορίτιδα συμβαίνει λόγω κάποιου ιού του ανώτερου αναπνευστικού. Είναι δυνατό, όμως, να επιπλακεί από επιλοίμωξη από βακτήριο κατά την πορεία της.
Παράγοντες, οι οποίοι συντελούν στην ανάπτυξη ρινοκολπίτιδας είναι η απόφραξη της φυσιολογικής ροής των εκκρίσεων από τη μύτη και τους παραρρίνιους κόλπους. Αυτό μπορεί να συμβαίνει σε σοβαρή σκολίωση του ρινικού διαφράγματος, σε υπερτροφία των ρινικών κογχών (φυσιολογικές δομές που υπάρχουν εντός της μύτης και φιλτράρουν τον αέρα), σε ύπαρξη ξένου σώματος, σε οδοντογενείς φλεγμονές των ιγμορείων κ.α.
Συμπτώματα
Τα κύρια συμπτώματα για τα οποία παραπονιέται ο ασθενής κατά την οξεία φάση είναι η δυσχέρεια της ρινικής αναπνοής με αίσθημα πληρότητας της μύτης, η αυξημένη καταρροή είτε πρόσθια είτε οπισθορρινικά, η ελάττωση της αίσθησης της όσφρησης-γεύσης και το αίσθημα βάρους ή πόνου στην περιοχή του προσώπου, καθώς και ο πονοκέφαλος. Στη χρόνια μορφή της νόσου τα συμπτώματα υπάρχουν για περισσότερο των 3 μηνών και πολλές φορές αναπτύσσονται ρινικοί πολύποδες.
Διάγνωση
Η διάγνωση της ρινοκολπίτιδας βασίζεται στο ιστορικό του ασθενούς και την ενδοσκόπηση της μύτης. Η τελευταία αποτελεί μια σύντομη, ανώδυνη εξέταση (συνήθως 3 λεπτά) με πολύ λεπτή κάμερα που εισέρχεται εντός της μύτης και δίνει μια σαφή εικόνα της παθολογίας της μύτης και των παραρρίνιων κόλπων. Η απλή ακτινογραφία κόλπων προσώπου θα πρέπει να αποφεύγεται λόγω της χορηγούμενης ακτινοβολίας σε συνδυασμό με τη μικρή διαγνωστική της αξιοπιστία. Η διενέργεια αξονικής τομογραφίας έχει ρόλο σε περιπτώσεις επιπλοκών της οξείας ρινοκολπίτιδος ή τον έλεγχο της έκτασης της χρόνιας μορφής της νόσου.
Αντιμετώπιση
Η αντιμετώπιση της οξείας ρινοκολίτιδας βασίζεται στην εκάστοτε αιτία της. Δηλαδή η θεραπεία της οξείας ιογενούς ρινοκολπίτιδας πρέπει να αποσκοπεί στην αποκατάσταση του φυσιολογικού αερισμού της μύτης και την παροχεύτευση των εκκρίσεων της παραρρίνιων κόλπων με χρήση ρινοπλύσεων και αποσυμφορητικών.
Στην περίπτωση της οξείας βακτηριακής ρινοκολπίτιδας προστίθεται απαραίτητα αντιβιοτική αγωγή.
Η χρόνια μορφή της νόσου απαιτεί τη προσωποποιημένη αντιμετώπιση με τη μακρά χορήγηση σκευασμάτων ενίσχυσης της φυσιολογικής λειτουργίας της μύτης, όπως αντισταμινικά σκευάσματα, κορτιζονούχα σπρέι, ρινοπλύσεις, ειδικές αντιβιώσεις (συχνά μετά από λήψη καλλιέργειας από τη μύτη και τους παραρρίνιους κόλπους), στεροειδή κ.α.
Η χειρουργική θεραπεία της ιγμορίτιδας (ρινικολπίτιδας) τόσο της οξείας όσο και της χρόνιας έχει μόνο θέση μετά την αποτυχία των συμβατικών θεραπειών και αποσκοπεί στην λύση του προβλήματος και αποφυγή υποτροπών στο μέλλον.
Η ενδοσκοπική χειρουργική αποτελεί τη σύγχρονη μέθοδο αντιμετώπισης της νόσου, εξασφαλίζοντας την αφαίρεση της βλάβης με ακρίβεια και με διατήρηση των φυσιολογικών δομών. Ταυτόχρονα μειώνεται η βαρύτητα του χειρουργείου και η νοσηρότητα του ασθενούς, ελαχιστοποιώντας το ποσοστό υποτροπών.
Ενδοσκοπική χειρουργική παραρρινίων
Η ενδοσκοπική χειρουργική των παραρρίνιων κόλπων (Functional Endoscopic Sinus Surgery, FESS) αποτελεί τη σύγχρονη μέθοδο αντιμετώπισης των μορφών της ρινοκολπίτιδας που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με φαρμακευτικά σκευάσματα.
Η επέμβαση επιτελείται υπό γενική αναισθησία και κατά την οποία με την βοήθεια ενδοσκοπίων και ειδικής κάμερας ο χειρουργός διανοίγει τα στόμια των παραρρινίων κόλπων προς τη μύτη, αποφεύγοντας εξωτερικές τομές και μειώνοντας την επιβάρυνση του ασθενούς.
Ο ασθενής επιστρέφει στο σπίτι του λίγες ώρες μετά το χειρουργείο και στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν απαιτείται πωματισμός της μύτης. Στην περίπτωση διεγχειρητικής αιμορραγίας απαιτείται η τοποθέτηση αιμοστατικού ταμπόν το οποίο αφαιρείται την επόμενη μέρα. Ο χρόνος απουσίας από την εργασία υπολογίζεται σε 1-2 εβδομάδες και σε αυτό το διάστημα ο ασθενής πρέπει να αποφεύγει να φυσήξει δυνατά τη μύτη του και να χρησιμοποιεί ρινοπλύσεις. KPa).
